دبی به عنوان یک شهر مجلل شناخته می‌شود، شهری که سبک زندگی پر زرق و برقی را به نمایش می‌گذارد و در آن پر از فروشگاه با اجناس گران‌قیمت، بلندترین ساختمان جهان و همچنین محصولات نفتی باارزش است. امروزه دبی به عنوان یک شهر جهانی و بازرگانی موفق و مهم در منطقه جای خود را پیدا کرده است. اما همه این‌ها روی سفید و روشن این شهر است. در این مقاله از سایت آژانس دیجیتال مارکتینگ کاسبی می‌خواهیم با روی تاریک این شهر بیشتر آشنا شویم.
آنچه درباره دبی به شما می‌گویند
تصوری که عموما افراد از سبک زندگی در امارات دارند، این است که یک اتومبیل فِراری زیر پایتان است و احتمالا هر خانواده حداقل یک خدمتکار در خانه خود دارد. دبی یک ویژگی دیگر نیز دارد: این شهر یک پناهگاه برای دیکتاتورهای عربی محسوب می‌شود که از کشورهای خود متواری هستند.
اما یک واقعیت وحشتناک و پنهان پشت این ظاهر خیره‌کننده دبی وجود دارد که مردم جهان احتمالا از آن خبر ندارند: هزاران آسمان‌خراش در دبی وجود دارد که به وسیله کارگران مهاجر ساخته شده‌اند! در کریسمس ۲۰۱۴ یک اتفاق جالب رخ داد.
هواپیمایی اتحاد (Etihad Airways) اعلام کرد که نرخ کرایه رفت و برگشت هر مسافر از آمریکا به ابوظبی (پایتخت امارات) ۲۳۰ دلار است! ۲۳۰ دلار برای چنین سفری خیلی کم محسوب می‌شود. هزینه این سفر حداقل باید ده برابر این مقدار باشد.
آمریکایی‌ها وقتی این خبر را شنیدند، آب دستشان بود زمین گذاشتند و شروع کردند به پیام دادن و توییت کردن و پست منتشر کردن در مورد سفر به امارات. نتیجه این موج خبری‌ای که راه افتاده بود این شد که تعداد زیادی مسافر آمریکا را به مقصد امارات ترک کردند.
این مسافران وقتی به فرودگاه بین‌المللی ابوظبی رسیدند، با این پیشنهاد از سوی این فرودگاه روبه‌رو شدند که می‌توانند به دوبی بروند و از این شهر لوکس دیدن کنند و همچنین از تماشای آسمان‌خراش‌های مدرن این شهر لذت ببرند و محو تماشای بزرگراه‌های این شهر شوند که پر از اتومبیل‌های گران‌قیمت است؛ همچنین اینقدر دبی شلوغ و پر رفت و آمد است که شب‌ها از شدت نور پاساژها و مال‌ها و مجتمع‌های تجاری، فرد فراموش می‌کند که خورشیدی در آسمان نیست!
احتمالا این را می‌دانید که کل اقتصاد دبی روی صنعت نفت نمی‌چرخد؛ درست است که اقتصاد دبی با صنعت نفت شروع به رشد کرد، اما آن چیزی که باعث استحکام این اقتصاد شد، گردشگری و توریسم بود. این شهر جاذبه‌های زیادی دارد که برای یک توریست تازه‌وارد چشم‌نواز است.
از هتل‌ها گرفته تا رستوران‌ها و مخصوصا فروشگاه‌های بزرگ باعث شده تا دبی تبدیل به یک شهر مدرن و پر زرق و برق در وسط کویر شود. وقتی چنین ظواهری از دبی می‌بینید، سخت است که عاشق آن نشوید. اما پشت این خدمات جذاب و معماری‌های چشم‌گیر، یک بُعد تاریک‌تر وجود دارد که در بروشورهای تبلیغاتی در مورد شهر دبی نمی‌آید.
بُعد تاریک دبی
در مورد این بُعد دبی مستندهای زیادی ساخته شده است و کارهای پژوهشی زیادی نیز انجام شده است. یکی از این موارد کار بن اندرسون (Ben Anderson) خبرنگار بی بی سی است که در مورد جامعه کارگرانی که در دبی مشغول به کار هستند، پژوهش کرده است.
بن اندرسون به نتایج تلخی در کارهای خود رسید. یکی از مهم‌ترین چیزهایی که او کشف کرد این بود که گوهر جهان عرب به وسیله زور بازوی بردگان وارداتی ساخته شده است. مهاجران زیادی از کشورهای مختلف، از بنگلادش گرفته تا هند، به سمت دبی سرازیر می‌شوند.
این مهاجران با وعده زندگی‌ای با کیفیت بهتر، درآمد بیشتر و فرصت‌های نامحدود کاری وارد دبی می‌شوند تا به این امید به خوشبختی برسند. این کارگران وقتی پایشان به دبی رسید، مجبورند ۶ روز در هفته و روزی ۱۲ ساعت کار کنند؛ آن هم در قبال درآمدی ناچیز.
این را هم باید در نظر داشته باشیم که این کارگران با ویزای غیرقانونی به دبی آمده‌اند و هزینه زیادی هم برای آماده شدن ویزای خود از قبل پرداخت کرده‌اند. شرایط زندگی آنها وحشتناک است، چون باید در حومه شهری بزرگ و پر از جذابیت بصری زندگی کنند؛ آنها این جذابیت‌ها را هر روز می‌بینند، اما نمی‌توانند ازشان استفاده کنند، چون پولش را ندارند.
هزینه‌های دبی بسیار بالاست. در سال ۲۰۱۲ دبی بیست و دومین شهر گران‌قیمت جهان و گران‌قیمت‌ترین شهر خاورمیانه معرفی شد. همچنین دبی امروزه سابقه برگزاری مراسم‌های بزرگی مثل اکسپو را در کارنامه خود دارد که باعث بالاتر رفتن کلاس کاری آن در بین شهرهای خاورمیانه شده است.
اکسپو سومین رویداد مهم دنیا بعد از جام جهانی فوتبال و المپیک است و به «المپیک کشورها» مشهور است. در سال ۲۰۱۳ دبی توانست حق برگزاری اکسپو ۲۰۲۰ را به دست آورد. این اولین بار بود که یک شهر از خاورمیانه توانست میزبانی این نمایشگاه را به دست آورد.
اکثریت جمعیت دبی را مهاجران تشکیل می‌دهند. حتما برایتان عجیب است اگر بدانید که بیش از ۹۵ درصد جمعیت این شهر را مهاجران از سراسر دنیا تشکیل می‌دهند که بیشتر این مهاجران از آسیای جنوبی هستند. آسیای جنوبی یعنی کشورهای هند، پاکستان، بوتان، بنگلادش، مالدیو، سریلانکا و نپال.
اکثریت این افراد کارگر هستند که با این امید به دبی می‌روند که آینده بهتری در زندگی داشته باشند. اما ممکن است به دلایل مختلف پاسپورت آنها در فرودگاه توسط نیروهای امنیتی ضبط شود و آنها نیز به حومه دبی منتقل شوند؛ دور از همه شانس‌ها و زرق و برق‌ها!
در آنجا اقامتگاه‌هایی نصیب این افراد می‌شود که در ابتدایی‌ترین حالت ممکن است و بیش از ۵ نفر در یک اتاق کوچک و تنگ زندگی می‌کنند و حتی دسترسی دائمی به برق ندارند. همچنین بیماری در میان این کارگران زیاد است، چون آبی که آنها از آن استفاده می‌کنند آب تمیزی نیست.
علاوه بر آب، هوای این اقامتگاه‌ها هم چندان سالم نیست، زیرا تهویه هوا در آنجا بی‌معنی است! انواع حشرات و جوندگان در این محل‌ها زندگی می‌کنند. دولت امارات نیز گویی چشم خود را روی این مهاجران بسته است و هیچ اقدامی در جهت بهبود زندگی آنها نمی‌کند.
از آنجا که دولت در امور بین کارفرما و کارگران مهاجر دخالت نمی‌کند، این کارگران مجبورند با کمترین دستمزدهایی که به آنها پیشنهاد می‌شود بسازند. هیچ مرکز و نهادی نیز نیست که این کارگران بتوانند شکایت‌شان را آنجا مطرح کنند؛ عدم پذیرش شرایط کار باعث می‌شود که یا از کشور اخراج شوند و یا حتی در همان امارات به زندان محکوم شوند.
برده‌داری مدرن
یکی دیگر از سختی‌های زندگی کارگری در امارات، دمای هوای آنجاست. این کارگران مجبورند در گرمای بیشتر از ۵۰ درجه سانتی‌گراد کار کنند. گردشگری و توریسم در روزهای خیلی گرم معمولا از آب و تاب می‌افتد و مسافران ترجیح می‌دهند در روزهای خنک‌تر به تفریح بپردازند؛ اما کارگران مجبورند هر روز کار کنند.
پس جای تعجب ندارد که نرخ خودکشی در میان آسیایی‌های مقیم امارات در سال‌های اخیر زیاد است. در دبی هفته‌ای دو خودکشی به طور متوسط رخ می‌دهد که همه این خودکشی‌ها متعلق به کارگران مهاجر است. طبق خبری که خبرگزاری گاردین در مورد آن کار کرد، مردم محلی دبی عموما نسبت به این فجایع بی‌حس شده‌اند و چندان برایشان مهم نیست.
این چنین به نظر می‌رسد که گویی مردم دبی احساس رحم و شفقتی نسبت به این کارگران مهاجر ندارند. احتمالا توسعه اقتصادی تنها اولویت این جامعه کاپیتالیستی است. سرمایه‌داری یا کاپیتالیسم، یک نظام اقتصادی است که در آن پایه‌های یک سیستم اقتصادی بر روی مالکیت خصوصی ابزارهای تولیدِ اقتصادی است و در دست مالکان خصوصی است و از این برای ایجاد بهره‌مندی اقتصادی (سود) در بازارهایی رقابتی استفاده می‌شود.
پشت برج‌ها و ساختمان‌های بلند و زیبای این شهر، واقعیتی تلخ نهفته است که به زندگی کارگران مهاجر در این شهر مربوط می‌شود. با توجه به شرایط زندگی‌ای که این کارگران مهاجر دارند، پربیراه نیست اگر بگوییم برده‌داری مدرن در این شهر در حال اجرا است.
اما در عوض در رسانه‌ها و فیلم‌ها و بروشورها چه چیزهایی از دبی می‌بینیم؟ ماشین‌های اسپورت پرسرعت را می‌بینیم؛ بزرگراه ۱۲ لاینی شیخ زائد را می‌بینیم که یک مسیر مدرن و جذاب است که دو شهر ابوظبی و دبی را به هم وصل می‌کند؛ برج خلیفه را می‌بینیم که بلندترین آسمان‌خراش در دنیاست و ارتفاع آن به ۸۲۸ متر می‌رسد؛ و همچنین آب‌نماهایی را می‌بینیم که شبیه آب‌نمای معروف هتل و کازینوی بلاژیو در شهر لاس وگاس آمریکاست؛ هتل آتلانتیس را می‌بینیم که بعضی از سوئیت‌های آن زیر آب است و یک آکواریوم عظیم در این هتل هست که می‌توان از اتاق‌های هتل به این آکواریم دید داشت، آکواریومی که بیش از ۶۵ هزار موجود دریایی در آن زندگی می‌کنند.
تاریخ دبی
بخشی از این وجه تاریک شهر دبی به گذشته آن مربوط می‌شود. دبی شهری است که تاریخ طولانی‌ای ندارد و ناگهان جهش زد و به این درجه از ثروت و زیبایی رسید. هر گاه در منطقه‌ای سرعت توسعه اقتصادی بالا می‌رود، عده زیادی زیر چرخ‌های توسعه اقتصادی له می‌شوند.
دبی در سال ۱۸۳۳ به طور رسمی به عنوان یک شهر بنیان نهاده شد. جایگاه جغرافیایی مهم آن باعث شد تا در قرن بیستم به یک بندر مهم تبدیل شود. در سال ۱۹۶۶ و با کشف نفت در دبی، دبی و کشور قطر تصمیم به راه‌اندازی یک واحد پولی جدید به اسم «مجلس نقد قطر و دبی» گرفتند.
کشف نفت منجر شد تا کارگران خارجی برای کار در این شهر به سرعت به آن نقل مکان کنند به طوری که در مدت بسیار کوتاهی ۳۰۰ درصد به جمعیت آن افزوده شد و دبی به یکی از منابع مهم جهانی نفت تبدیل شد. این نشان می‌دهد که پدیده مهاجرت کارگران به دبی اتفاق جدیدی نیست که در پنج یا ده سال اخیر رخ داده باشد.
دبی جدید از زمانی که بریتانیا آن را در سال ۱۹۷۱ ترک کرد شروع به شکل گرفتن کرد. در این زمان دبی به همراه ابوظبی و ۴ شیخ‌نشین دیگر کشور امارات متحده عربی را پایه‌گذاری کردند. در سال ۱۹۷۹ در یکی از محله‌های دبی به اسم جبل علی یک منطقه آزاد تجاری ساخته شد که به شرکت‌های خارجی اجازه واردات و صادرات بدون محدودیت را می‌داد و به همین دلیل سرمایه‌داران و تاجران پول‌ها و دارایی‌های خود را وارد دبی کردند.
بهشت دیجتال مارکترها
دبی سراسر سیاهی و تباهی نیست. از آنجا که در توسعه اقتصادی خوش درخشیده، ما شاهد رشد دیجتال مارکتینگ در این شهر بوده‌ایم. امارات بیش از ۸۰۰ آژانس دارد که به طور خاص فقط در حوزه دیجتال مارکتینگ فعالیت می‌کنند.
چندتا از بهترین آژانس‌های دیجیتال مارکتینگ در دبی این‌ها هستند: Mr Creative Social، McCollins Media، Digital Nexa، 7G Media، EDS و غیره. یکی از دلایل اینکه این همه آژانس دیجیتال مارکتینگ موفق در این شهر هستند این است که ویژگی‌هایی در دبی وجود دارد که آن را تبدیل به قطب تولید محتوا می‌کند.
امروزه تقاضا برای ارائه محتوای منحصر به فرد زیاد شده است. محتوای تصویری بیش از سایر محتواها توجه مخاطبین را به خود جلب می‌کند و دبی هم به دلیل جذابیت‌های بصری‌ای که در آن وجود دارد و هم به خاطر گروه‌های متنوعی که در آن زندگی می‌کنند جای مناسبی برای تولید محتواهای تصویری است.
همچنین استفاده از شبکه‌های اجتماعی در دبی بسیار زیاد است؛ بیشتر از متوسط جهانی. شبکه‌های اجتماعی قوی‌ترین مدیوم ارتباط با مخاطبان است و حضور زیاد در در شبکه‌های اجتماعی به معنای فراهم بودن این بستر برای تولیدکنندگان محتواست. تحقیقات نشان می‌دهد که به طور متوسط ۸۵ درصد زمان کاربران اینترنت در وبسایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی صرف تماشای محتوای ویدئویی می‌شود.
دبی بعد از پایان همه‌گیری کرونا، درهایش را به روی مسافران گشود و این باعث شد سیل عظیمی از بلاگرهای سفر، اینفلوئنسرهای شبکه‌های اجتماعی، بازیگران و فیلم‌سازان از سراسر جهان به این شهر بروند. این هم فرصتی برای دیجیتال مارکتینگ ایجاد کرده است. همچنین امکانات زیاد این شهر هم اجازه تولید آسان محتوا را به متخصصین این حرفه می‌دهد.
این ویژگی‌ها باعث شده تا برخی پژوهشگران پیش‌بینی کنند که صنعت دیجیتال مارکتینگ در امارات هر ساله بین ۲۵ تا ۴۰ درصد رشد کند. همین رشد قابل ملاحظه است که توجه خیلی از دیجتال مارکترها را به خود جلب کرده است.
حرف پایانی
دبی تنها شهر پیشرفته دنیا نیست. ما چنین پیشرفتی را در شهرهایی مثل پاریس، لندن، مونیخ، نیویورک، توکیو و بسیاری دیگر از شهرها نیز می‌بینیم. اما چیزی که باعث تفاوت دبی با این شهرها می‌شود این است که دبی بسیار بیشتر از این شهرها به خارجی‌ها وابسته است.
اتفاق مبارکی که برای دبی رخ داد این بود که افرادی در این شهر توانستند سرمایه‌ها و استعدادهای خارجی را ابتدا از کشورهای همسایه و سپس از کشورهای دورتر به این شهر بیاورند. سرمایه‌گذاران با این وعده می‌آمدند که می‌توانستند در این شهر بدون مالیات به کسب و کار خود بپردازند.
اما علاوه بر سرمایه‌گذار، دبی به نیروی کار هم وابسته است و از قضا نیروی کار هم از خارج کشور آمد. اما بر خلاف سرمایه‌گذار که توانست کسب و کار معاف از مالیات در دبی داشته باشد، کارگر مهاجر دچار دشواری‌های زیادی شد و شرایط زندگی‌ای به او تحمیل شد که به سختی می‌توان آن را شرایط انسانی دانست. دبی‌ای که امروز می‌شناسیم تا حدود زیادی حاصل دسترنج همین کارگری است که در شراط غیرانسانی زندگی می‌کند.
نظرات
ثبت نظر